پاک شد
من رو به پایان می روم
رو به مهتاب خدایان می روم
من چشیدم زهر پیوند تو را
مارهای سرخ لبخند تو را
من لبان بوسه هایم خونی است
ای گُل شب! عشق من طاعونی است
من کی ام؟ یک زخم سرخ در به در
من کی ام؟ یک قلب مفقودالاثر
کاش تعمیدِ تو پاکم کرده بود
کاش دستان تو خاکم کرده بود
تو فراموشم مکن در دفنِ سال
لحظه ای بر خاکِ خاموشم بنال...
هر کجا با نام تو منزل نمود
سر زدم اما دلی با تو نبود
هر چه می بینم فقط دوز و کلک
من ندارم طاقتی، یاران کمک
بی تو شمشیر بر خلایق می کشند
تیغ بر روی حقایق می کشند
بی تو وسعت در کنارم تنگ شد
بر سر میز ریاست جنگ شد
پول و آغوش و شکم شد نانمان
برق شک تابیده بر ایمانمان
قصه های عاشقی تحریر شد
صحبت از سجاده و تزویرشد
ما خدایان زیادی ساختیم
مال مردم را به خود پرداختیم
سجده تو عرش را بخشد دوام
سجده ما بهر پست است و مقام
این خسان با مال مردم زنده اند
جملگی اندر نماز و سجده اند
سجده در مسجد، حسینا مشکل است
این بنا از دل نباشد از گل است
صد همان به این که در می خانه ام
همنشین ساغر و پیمانه ام
از نماز خرقه پوشان دو رو
سجده و سجاده شد بی آبرو
بر زبان ها ذکر ایمان داده ایم
عشق را در دست شیطان داده ایم
سقف باورهای ما هم چکه داشت
آرزوی اسکناس و سکه داشت
مهدی شریفی ( م - اشتاد )
تک درختی تیره بختم که در سکوت صحرا
فریاد من شکسته در گلویم
تک درختی بی پناهم که دشت آرزوها
گردید آخر مزار آرزویم
خشک و بی بارم پس ثمرم کو ؟ آن شادابی آن برگ و برم کو
دور از یاران بی توشه و بی برگم همخانه محنت همسایه مرگم
بر رخسارم غبار غم نشسته توفان از من چه شاخه ها شکسته
چو نهال زهر آلود همه کس از من بگریزد
نه کس با من نشیند نه کس با من می آمیزد
گویم غم خود را با خار بیابان در سینه نهفتم اسرار بیابان
در دل شب سکوت صحرا بود غم افزا آه
از تو جدا بگویم ای مه حدیث خود با ماه
تک درختی تیره بختم که در سکوت صحرا
فریاد من شکسته در گلویم
تک درختی بی پناهم که دشت آرزوها
گردید آخر مزار آرزویم
من آهنگ ایرانی گوش نمیدم مگه که آهنگه قدیمی باشه چون 100 برابر شعر های جدید پر معنی هستن
خواننده دلکش